غریبه ی پنج سال پیش...

خیلی وقت بود که کاری به کار هم نداشتیم اما باز امروز بدقلق و بداخلاق شده و این اصلا خوب نیست چون من کاملا این روزا عصبی و کلافه م!

دلم میخواد با گلدون روی میز توی سرش یا حداقل دهنش بکوبم اما خب کاکتوسمو دوس دارم و متاسفانه یادگاریه!!

ناچار بی تفاوت به کارم ادامه میدم

میگه : ولی من پُزتو به دوستام میدم بهشون گفتم چقدر مَردی!

پ.ن : گاهی وقتا یه موضوع دقیقا وسط اعصاب داغونت باعث میشه از ته دلت بخندی ، مثل حرف پندار که نمیدونم تعریف بود یا تخریب غریبه ی پنج سال پیش......

خاله هنوزم این اخلاقشو داره که از من استفاده ی ابزاری کنه ، حتی وقتایی که مثلا قهره!!

و زیباترین قسمت این قهر اینه که چیزایی که دوس دارمو درست میکنه و میده دست پندار که واسم بیاره غریبه ی پنج سال پیش......

میگه : با تقدیر هیچ جوری نمیشه جنگید مگر اینکه پوستت زیادی کلفت باشه!

نگاهش سمت منه:|

****

پ.ن : از اینکه صبحانه رو دسته جمعی کنار در ورودی و روی زمین میخوریم حس خوبی دارم :)

همین قدر ساده و در دسترس

هوا بهاریه و ساحلی شلوغه...

حال و هوای اهواز شب و روز نداره ، همیشه زنده س

گاهی اصلا دلم نمیخواد صبح بشه...

ظاهرا حواسم به حرفای نارینه اما سرم پُر از حرفاشه ، نمیتونم نگرانش نباشم...